Blote eigendom
De blote eigendom is een zakelijk recht dat aan de titularis, de blote eigenaar, het juridisch eigendomsrecht op een goed toekent, zonder het recht op gebruik of op het innen van inkomsten uit dat goed. Dit ontstaat uit de opsplitsing van het eigendomsrecht, dat vervolgens wordt verdeeld in twee componenten:
-
Het vruchtgebruik (usufruct), zijnde het recht om het goed te gebruiken (usus) en de vruchten ervan te genieten (fructus), zoals huurinkomsten bij een onroerend goed.
-
De blote eigendom, zijnde het recht om over het goed te beschikken (abusus), zonder er tijdens de duur van het vruchtgebruik voordeel uit te halen.
De blote eigenaar mag het goed niet bewonen, niet verhuren en geen inkomsten eruit halen, zolang het vruchtgebruik loopt. Hij behoudt echter een fundamenteel recht: bij het einde van het vruchtgebruik (meestal bij het overlijden van de vruchtgebruiker of op een vooraf bepaalde datum) verkrijgt de blote eigenaar automatisch de volle eigendom van het goed, dus het geheel van rechten, zonder bijkomende formaliteiten of vergoeding.
Dit mechanisme wordt vaak gebruikt in volgende contexten:
-
Erfenissen, om een vermogen over te dragen en tegelijk een inkomen of woonst te garanderen aan de langstlevende echtgenoot.
-
Schenkingen, met het oog op successieplanning en het beperken van fiscale druk.
-
Vermogensplanning, ter optimalisatie van de fiscaliteit (zoals bij onroerende voorheffing of meerwaardebelasting).
Zo vormt de blote eigendom een belangrijk vermogensrecht, hoewel het in eerste instantie een "slapend" of "uitgesteld" recht is, dat pas volledig tot uiting komt bij de hereniging van de eigendom.
