De Malraux-wet
De Malraux-wet is een fiscaal systeem dat in 1962 werd ingevoerd door André Malraux, toenmalig minister van Cultuur. Ze heeft als doel de restauratie en het behoud van het Franse architecturale erfgoed te stimuleren, in het bijzonder in de historische stadscentra. Hiervoor biedt de wet een belastingvermindering op de personenbelasting voor eigenaars die renovatiewerken uitvoeren aan oude gebouwen gelegen in beschermde zones.
Deze zones omvatten onder andere:
-
De Uitzonderlijke Erfgoedlocaties (Sites Patrimoniaux Remarquables – SPR) met een Beschermings- en Ontwikkelingsplan (Plan de Sauvegarde et de Mise en Valeur – PSMV) of een Architectuur- en Erfgoedwaarderingsplan (Plan de Valorisation de l’Architecture et du Patrimoine – PVAP);
-
De voormalige beschermde sectoren en de zones voor de waardering van architectuur en erfgoed (AVAP).
Het systeem biedt een belastingvermindering berekend op basis van het bedrag van de uitgevoerde werken, met een maximum van 400.000 euro over een periode van vier jaar:
-
30 % belastingvermindering als het pand gelegen is in een zone met een goedgekeurd PSMV;
-
22 % belastingvermindering in andere in aanmerking komende gevallen.
Om recht te hebben op deze fiscale aftrek, moeten de werken:
-
Worden uitgevoerd onder toezicht van een architect van de Franse monumentenzorg (Bâtiments de France);
-
Betrekking hebben op de volledige restauratie van het gebouw;
-
Worden uitgevoerd door erkende vaklui en in overeenstemming zijn met het programma dat door de overheid werd goedgekeurd.
In ruil daarvoor moet de eigenaar:
-
Zich ertoe verbinden het pand ongemeubeld te verhuren als hoofdverblijfplaats gedurende minstens 9 jaar, binnen de 12 maanden na voltooiing van de werken;
-
Het niet verhuren aan een naast familielid (ouder of kind).
